1. Duch Święty wzbudza charyzmaty dla odnowy Kościoła i na potrzeby dzieła ewangelizacji. (KONGREGACJA NAUKI WIARY, List Iuvenescit Ecclesia, nr 9, dalej oznaczany: IE). Szczególnym darem Odnowy w Duchu Świętym dla Wspólnoty Ludu Bożego jest gotowość przyjęcia i doskonalenia się w posłudze charyzmatami (IE, 1).

2. Charyzmat jest pożyteczny także dla tego kto go otrzymał, pod warunkiem posługi w miłości (IE, 5). Charyzmaty nie są jednak udzielane wszystkim jednakowo (IE, 4). Dlatego istnieje konieczność ich rozeznawania. „Uznanie autentyczności charyzmatu nie zawsze jest zadaniem łatwym, ale jest to powinność, do której zobowiązani są Pasterze. Wierni mają bowiem «prawo to tego, by otrzymać od swoich Pasterzy zapewnienie o autentyczności charyzmatów i wiarygodności tych, którzy zostali nimi obdarzeni» [ JAN PAWEŁ II, Audiencja generalna (9 marca 1994 r.), n. 6]. Jest to proces, który rozciąga się w czasie i wymaga odpowiednich etapów potwierdzenia, poprzez poważne rozeznanie, aż do kościelnego uznania autentyczności charyzmatu” (IE, 17). To rozeznanie, do którego mają prawo wierni, należy do pasterzy Kościoła, którzy otrzymali władzę święceń. „Zarówno św. Paweł, jak i święty Piotr, udzielają charyzmatykom instrukcji, co do tego, w jaki sposób korzystać z charyzmatów. Ich postawa polega w pierwszym rzędzie na życzliwym przyjęciu – ukazują się jako ci, którzy są przekonani o Boskim pochodzeniu charyzmatów. Nie traktują ich jednak jako darów, które upoważniałyby do uchylenia się od posłuszeństwa wobec hierarchii kościelnej, bądź też dawały prawo do samodzielnego posługiwania. Święty Paweł jest świadomy kłopotów, jakie może wywoływać nieuporządkowane korzystanie z charyzmatów we wspólnocie chrześcijańskiej (Na zgromadzeniach wspólnoty nadmiar objawień charyzmatycznych może wywoływać poczucie zagubienia, a także tworzyć atmosferę rywalizacji, nieuporządkowania i zamieszania. Chrześcijanom mniej obdarzonym grozi kompleks niższości (por. 1 Kor 12, 15-16); podczas gdy wielcy charyzmatycy, mogą ulegać pokusie postawy nacechowanej pychą i pogardą (por. 1 Kor 12, 21)” (IE, 7).

3. Rozeznanie charyzmatów trwa wiele lat. Ich autentyczność poznaje się po owocach, po tym, czy proroctwa sprawdzają się, a chorzy są uzdrawiani: „Jeśli pomyślisz w swym sercu: a w jaki sposób poznam słowo, którego Pan nie mówił? Gdy prorok przepowie coś w imieniu Pana, a słowo jego będzie bez skutku i nie spełni się, [znaczy to, że] tego Pan do niego nie mówił, lecz w swoim zuchwalstwie powiedział to sam prorok. Nie będziesz się go obawiał” (Pwt, 18, 21-22). Porównaj też (Jr 28,1-17).

4. Mimo otrzymania charyzmatu konieczna jest ciągła troska o mocna zakorzenienie posługującego w Kościele, czuwanie nad wzrostem w posłudze. „Najnowsze Magisterium Kościoła w kwestii współistnienia darów hierarchicznych i charyzmatycznych jest zbieżne. Przeciwstawianie ich sobie na zasadzie kontrapozycji, a nawet zestawianie ich i rozpatrywanie rozłącznie, na zasadzie jukstapozycji (techniki swobodnych zestawień), byłoby znakiem błędnego lub niedostatecznego zrozumienia działania Ducha Świętego w życiu i misji Kościoła” (IE, 10). „Ten sam Duch obdarowuje hierarchę Kościoła zdolnością rozeznawania autentycznych charyzmatów, przyjmowania ich z radością i z wdzięcznością, szczerego zachęcania do ich wykorzystywania i towarzyszenia z ojcowską czujnością”(IE, 8). Konieczne jest czuwanie nie tylko nad rozeznaniem i wzrostem charyzmatów, ale także nad ich używaniem w odpowiednim porządku i harmonii. „Święty Paweł nie dopuszcza idei niepowstrzymanej inspiracji proroczej. Stwierdza natomiast: «dary duchowe proroków niechaj zależą od proroków! Bóg bowiem nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju» (1Kor 14,32-33)” (IE, Przypis 20).

5. Uznając prawo wiernych, by „otrzymać od Pasterzy zapewnienie o autentyczności charyzmatów i wiarygodności tych, którzy zostali nimi obdarzeni” (IE 17), należy we przestrzegać następujących zasad:

a. Dopuszczenie do posługi charyzmatami nadzwyczajnymi w łonie Wspólnoty należy najpierw do Kapelana Wspólnoty, za zgodą Lidera i większości Członków Rady. Dopuszczenie takie polega na wyraźnym poinformowaniu całej Wspólnoty określając konkretną osobę i charyzmat, którym może ona posługiwać.
b. Osoby bez takiego dopuszczenia mogą bez ograniczeń posługiwać na spotkaniach zamkniętych, które zostaną przez Kapelana i Lidera uznane za odpowiednie do rozeznania charyzmatów, jednak pod kierownictwem Prowadzącego spotkanie. Jako spotkanie zamknięte rozumie się takie, na który nie mogą wejść osoby spoza wspólnoty.
c. Na spotkaniu otwartym, na którym mogą znaleźć się osoby spoza wspólnoty, każdy może korzystać z daru języków, jednak pod kierownictwem osoby prowadzącej spotkanie.
d. Osoby dopuszczone do posługi darem proroctwa i poznania oraz innymi charyzmatami, na spotkaniach otwartych używają ich pod kierownictwem osoby prowadzącej spotkanie. Należy unikać zbyt dużej ilości takich przekazów i tworzenia atmosfery niezwykłości i sensacji.
e. Osoby bez dopuszczenia do posługi mogą przekazywać poznania Prowadzącemu spotkanie modlitewne, który wraz z innymi osobami powinien najpierw je przynajmniej pokrótce rozeznać. Przekazanie poznania zgromadzonym należy do Prowadzącego spotkanie. Nie należy przekazywać zgromadzonym zbyt dużej ilości przekazów, tym bardziej pochodzących od osób, u których nie potwierdzono jeszcze istnienia charyzmatu. Poza wyjątkowymi sytuacjami należy zebrać kilka pojawiających się obrazów w jeden przekaz, oznajmiony w trybie przypuszczającym, ponieważ zawsze „po części poznajemy” (1 Kor 13, 12).
f. Niestosowne i szkodliwe może być przekazywanie osobom spoza Wspólnoty jakichkolwiek poznań prywatnych, sugerując swoje kompetencje ze względu na trwanie we wspólnocie charyzmatycznej. We Wspólnocie i poza nią można to robić za pośrednictwem kapłana, który decyduje o stosowności takiego przekazu, także co do osób z rozeznanym charyzmatem.
g. Podczas modlitw wstawienniczych organizowanych przez Wspólnotę Wstawiennik może roztropnie dzielić się swoimi przeczuciami, obrazami, zawsze pozostawiając ostateczną interpretację osobie proszącej o modlitwę. Osobie, za którą jest prowadzona modlitwa, nie można w żaden sposób narzucać decyzji dotyczących jej spraw osobistych, czy doradzać. Wstawiennik, nawet z rozeznanym charyzmatem, powinien używać trybu przypuszczającego „wydaje mi się”, „prawdopodobnie” itp., ponieważ zawsze po części prorokujemy i poznajemy. (por. 1 Kor 13, 12). Osoba bez rozeznanego charyzmatu może przekazywać poznania jedynie za pośrednictwem kapłana.